Afrikaanse gei(n)tjes

Tijd voor een nieuwe blog!

We zijn alweer helemaal ingeburgerd in Haydom en het lijkt net alsof we nooit zijn weggeweest.

Dat is niet helemaal waar, want twee weken terug zijn we een paar dagen naar Zanzibar geweest. Eerst de kroning gezien met de Nederlanders in Arusha en vervolgens met het vliegtuig heen en weer naar Stone Town. Deze reis was uiteraard ingegeven door onze oranjekoorts, maar ook omdat er een goedkope vliegmaatschappij is gestart die je voor 2 tientjes naar Zanzibar kon brengen. Zo snel als dit bedrijf van de grond is gekomen, zo snel was het ook al weer gestopt. We kregen een SMS dat de vlucht niet door ging en dat we ons best maar moesten doen om ons geld terug te krijgen. (Dit valt in de categorie Afrikaans geintje). Uiteindelijk hebben we gekozen voor een bestaande, duurdere maatschappij. Maar ja, dan heb je je zinnen al gezet op de reis en de hotels al geboekt.

We hebben een heerlijke tijd gehad. Wel behoorlijk wat regen, maar gelukkig niet het tropische klimaat wat er meestal heerst op Zanzibar. Twee dagen in een hotel in oosterse sfeer doorgebracht en Stone Town verkend met zijn oude Arabische straten en kenmerkende houten deuren. Daarna nog drie nachten naar Kendwa in het noorden. Het voordeel is dat je daar geen last hebt van eb en vloed. Aan de oostkant van Zanzibar moet je als je pech hebt heel ver lopen om het water te bereiken. Het witte zand en de azuurblauwe zee waren inderdaad echt zo mooi als op de foto’s. Al hoewel Zanzibar bekend staat om de heerlijke vismaaltijden, zaten we voor Koen gelukkig in een hotel dat zich richt op studenten. Verse sushi, maar ook pizza! We hadden een mooie bungalow op het strand met hangmat buiten.

Op de terugweg van Arusha weer naar Haydom hebben we maar weer eens de Public Landcruiser genomen. Helaas waren plaats één en twee (samen gezellig op de bijrijdersstoel gepropt) al verkocht. Dus restte ons niets anders dan plaats 3,4 en 5 op de voorste bank. Helaas was nummer 6 al verkocht. Deze meneer had de dag van zijn leven, want die hield minstens de halve bank bezet door wijdbeens te zitten. Vervolgens kwam zijn vrouw van minstens 120 kilo op de voorstoel zitten, die helemaal achter helde. Hierdoor kwamen onze benen behoorlijk klem te zitten. Nog meer medelijden hadden we met de jongen op plaats twee, naast of eigenlijk beter gezegd bijna versmolten met de big mama van plaats één. Die zat met zijn gezicht in het vet van haar bovenarm gedrukt en voelde waarschijnlijk de handrem tussen zijn billen. Het hele verkwikkende effect van Zanzibar is door deze reis meteen naar een ver verleden verhuisd.

In en rond het ziekenhuis gaat alles nog steeds erg goed. Het klimaat verandert een beetje. Wat meer wind en af en toe wat koeler. Klaske is inmiddels zo gewend aan het klimaat dat ze met 20 graden een fleece jack aan doet… Ze staat niet zo voor schut want veel mensen hier lopen met mutsen op. De regentijd is in één klap opgehouden en de droogte begint. Het gras wordt al gelig en het uitzicht vanuit ons huis wordt langzaamaan rood/bruin in plaats van groen. Er zijn ook minder vogels rond het huis.

Er is na een half jaar eindelijk actie gekomen op de zwerfhonden. Onaangekondigd hoorden we in een weekend ineens schoten. Het bleek een agent te zijn (een gespecialiseerd schutter, moest van ver komen) die aangesteld was om de honden af te maken. Uiteraard tegen een extra reis- en verblijfvergoeding (allowance). Later hoorden we dat één van de kogels afketste van een hond en door het hek een kind raakte op straat. Het kind had een wond op het voorhoofd, maar was gelukkig geschampt. Gek genoeg hoor je van zo’n geval in het ziekenhuis of op de doktersmeeting nooit meer wat terug. Ouders accepteren dat blijkbaar… en komen niet op het idee om iemand aan te klagen. Na anderhalve dag kwam het honden afmaken abrupt tot een einde. De kogels waren op…. Wat een voorbereiding! Gelukkig zijn de hele roedels van het terrein en van de afdeling verdwenen. Jammer genoeg liggen er nog steeds honden in de wandelgangen. Die hebben het rijk voor zich alleen. De puppy’s van Theresa zaten tijdelijk in quarantaine in een container. Ze zijn later met hun moeder naar Arusha gebracht, waar één is dood gegaan. De dierenarts had het over een vergiftiging. De andere puppy is in leven gebleven en woont nu bij Theresa, of beter, zwerft rond op terrein na voor de zoveelste keer ontsnapt te zijn.

Koen heeft inmiddels zijn eerste preekbeurt achter de rug in de Sala-zaal. Over een hoofdstuk uit Micha. Mensen waren een beetje teleurgesteld dat het in het Engels was en niet in het Swahili, maar ja. Ze waren wel erg enthousiast over de inhoud. Daarnaast is Koen bezig met allerlei management taken, onder andere onderhandelingen met de bank die leningen wil gaan verstrekken aan personeelsleden (en daar vinden wij wat risico’s aan kleven). Hij heeft in ieder geval voor elkaar gekregen dat de partners moeten mee tekenen (net als in Nederland). Dit om te voorkomen dat de lening alleen aangegaan wordt om de drankvoorziening op peil te houden… Ook zijn er nog steeds zorgen rond het feit dat de Noorse ambassade zijn financiële steun gaat stoppen.

Voor Haydom is er ook een hele mooie promotievideo gemaakt, te zien op: http://www.lifewithoutcarelosinghaydomhospital.org/

Het is nog de vraag hoe we deze film in gaan zetten om grote donoren aan te trekken. Vooralsnog wordt de film vooral gebruikt door Theresa om geld binnen te halen voor kleinere aankopen voor de kinderafdeling. Dat is natuurlijk leuk, maar redt het ziekenhuis op lange termijn niet van de ondergang. Er moet dus meer gebeuren… de vraag is hoe.

Op de interne geneeskunde afdeling gaat alles erg goed. Natuurlijk is er veel leed en gaan er veel mensen dood, maar we hebben ook het idee dat we veel kunnen doen voor de patiënten. Klaske werkt nu samen met dr. Julia uit Schotland. Zij is ook ongeveer drie jaar geleden afgestudeerd, dus dat maakt het niveau erg vergelijkbaar. Jammer genoeg hebben Klaske en Julia vaak dezelfde inzichten en dezelfde kennis, waardoor het moeilijk is om elkaar te adviseren en aan te vullen. Aan de andere kant is het ook fijn om samen op één lijn te zitten, elkaar te stimuleren om over dingen na te denken en gewoon veel werk te verrichten. Het onderwijs is in volle gang en nu in het kader van ‘evidence based medicine’ waarbij de studenten van tevoren een artikel over een bepaald onderwerp moeten doornemen. Met de nieuwe groep interns (Tanzaniaanse co-assistenten) gaat dit behoorlijk goed. Het lijkt alsof er meer welwillendheid is bij de mensen om dingen te leren. Ook de blanke co-assistenten houden tegenwoordig korte presentaties.

Vandaag werden we nog gebeld door onze maid, Lightness, of we naar huis wilden komen. Onze witte geit (Yael) stond op het punt om te bevallen. De tuinvrouw, Rosalia, stond al klaar met twee latex handschoenen van Klaske aan. De geit zat liggend te bevallen, terwijl ze tussendoor nog gulzig gras en bladeren naar binnen zat te werken. Een grote vruchtzak en twee voorpootjes hingen eruit. We waren precies op tijd om te zien dat het geitje geboren werd! We hebben er nu twee. Een bruine van de bruine geit (Emmanuel, een jongetje, afgelopen zondag geboren op moederdag) en een witte van de witte geit (Bibi, een meisje). Het witte geitje is een slag groter en lijkt ook wat meer op onderzoek uit te gaan. We hopen dat het allemaal goed gaat! Wat leuk! Onze kippen maken ook allemaal ruzie om te broeden. Ze pikken elkaar de bak uit om een plek te bemachtigen. Maar we hebben één kip die al broed in een speciaal hok, en meer eitjes wil Koen niet opofferen voor deze hobby. Er moet ook geproduceerd worden… Dus is het dagelijks een gevecht tussen ons en de broedende kippen om de eieren te bemachtigen. Het mysterie van de verdwijnende eieren lijkt voorbij, maar is nog steeds onopgelost. Of ze nou opgegeten werden of meegenomen door deze of gene. Het lijkt alsof er nu gewoon een normaal aantal eieren wordt gelegd.

Natuurlijk zijn we zo nu en dan ook bezig met de voorbereidingen voor ons nieuwe huis. Het is leuk om na te denken over indelingen, inrichting en verbouwen. Gelukkig hebben we wat om naar uit te zien. Het is heel gek om te bedenken dat we hier over een aantal maanden weg gaan en dan voor lange tijd (of heel lange tijd) niet meer terug komen. Althans niet als onderdeel van het dagelijkse Haydom leven. De tijd vliegt en voor je het weet is het weer najaar. Zeker omdat we in juni nog een reis met een 4x4 rond het Victoriameer in het verschiet hebben. Overigens hebben we daar onze vraagtekens bij. We hebben een landrover gehuurd, maar op internet verschijnen nu allerlei berichten dat deze company bestaat uit een stelletje oplichters die een rammelbak meegeven zonder reserveband en zonder de juist papieren. Hopen dat het een Afrikaanse mentaliteit is in plaats van pure oplichting, want de aanbetaling is al gedaan…