Vakantie

Vakantie!

Deze week zijn we teruggekomen van een maand lange vakantie! Eerst drie weken met de gehuurde Landrover met daktent een “rondje” Victoriameer (meer een ruime boog er omheen) en daarna naar Zambia om daar het St. Francis ziekenhuis te bezoeken – Koen moest daar in opdracht van de Nederlandse steunorganisatie een boekencontrole doen.
Het rondje met de Landrover werd uiteindelijk 4000 km waarin we vanaf Arusha in Noord Tanzania via Rwanda en Uganda naar Nairobi zijn gereden. Een prachtige rit! Het zou een rondje Victoriameer worden, maar uiteindelijk hebben we behoorlijk weinig gezien van het meer zelf. Andere bestemmingen trokken te veel… We zaten behoorlijk in over de staat waarin de auto zou verkeren, na het lezen van onheilspellende berichten op tripadvisor over aanbetalingen die nooit meer terug kwamen en roestende en rammelende auto’s die achtergelaten moesten worden tijdens de reis. Bovendien hadden we een behoorlijke aanbetaling én borgsom betaald.
Gelukkig zag de auto er goed uit en alles zat erop en eraan: daktent, kooksetje, bestek en pannen en een enorme koelkast. De Landrover deed het perfect, zelfs geen lekke band. Oh ja, alleen de rechter voorportier ging op een bepaald moment niet meer op slot en daarna niet meer open. Maakt niet uit, je kan ook de linker portier gebruiken. Hij reed voortreffelijk zowel over de goede wegen als de vele off road wegen – of nog erger, asfaltwegen waarvan het asfalt kapot is.

De reis leidde eerst naar een bezoek aan een door ons gesponsord World Vision meisje ergens in Tanzania ten zuiden van het Victoriameer. We hadden ons bezoek van te voren aangekondigd, wat betekende dat haar hele familie inclusief alle ooms tantes en neven en nichten op ons zat te wachten. We kregen een maaltijd aangeboden en daarna mochten ze vragen stellen aan ons. Interessante vragen:
- Jullie kennen jullie buren niet, hoe deden jullie dat dan toen jullie jullie flat gingen bouwen? Je moet toch samen die flat bouwen…
- Waar halen jullie water?
- Hoeveel verschillende stammen zijn er in Nederland?
- Hoeveel koeien moest Koen betalen voor Klaske?
- Jullie hebben geen vee en geen akker, hoe kunnen jullie dan aan eten komen?
Een leuke belevenis! Daarna door richting Rwanda. Een prachtig land, veel ontwikkelder dan Tanzania. Dat komt wellicht ook door de vele ontwikkelingshulp die gegeven is na de genocide. De mensen lijken erg bezig te zijn om vooruit te komen. Het laatste stuk weg vanuit Tanzania naar Rwanda is behoorlijk slecht, het lijkt net alsof Tanzania niet echt wil investeren in de toegangsweg. Bij de grens stikte het van de mannen die allemaal tegelijk aanwijzingen proberen te geven en zo een zakcentje bij willen verdienen als ‘gids’. Ook kunnen ze geld wisselen, aangezien er geen officieel wisselkantoor is. Gelukkig ging alles behoorlijk makkelijk en hadden we in een half uurtje al onze papieren en ook de autopapieren geregeld. Eenmaal over de grens ging er een wereld voor ons open. Waar in Tanzania alles zanderig en dor is, is Rwanda helemaal groen. De minibusjes met blikschade, loshangende bumpers, stickers met allerlei teksten variërend van “Praise God” tot “Fame and play the game” en schreeuwende jongens die in de deuropening hangen zijn ineens ingeruild voor nette busjes met allemaal dezelfde blauwe stickers op de zijkant waarin iedereen een eigen zitplaats heeft. Overal zijn asfalt wegen, iedereen heeft schoenen aan, de omgeving is groen en heuvelachtig en bebouwd met grote bananenplantages. Mensen werken tegelijk op het land met groepen van 10-20 mensen en overal fietsen jongens met bananentrossen en melkblikken voor de corporaties. Helaas misten we wel de openheid en de vrolijkheid van de Tanzianen voor groeten en een geanimeerd praatje.
Onderweg nog gecontroleerd door de aardige Rwandese politie, maar gelukkig waren we goed voorbereid. Gevarendriehoeken check, verbandkist check, internationaal rijbewijs check, papieren voor de auto check, Rwandese verzekering voor de auto check, brandblusser check. Wat zullen ze teleurgesteld zijn geweest… Een verschil met de vrolijke Tanzaniaanse agent met lasergun waarvan de display overtuigend stelde “86 km/h”. Aiaiai. Het was duidelijk dat hij niet van plan was een bon uit te schrijven maar hij stelde voor dat we ‘aardig voor hem zouden zijn’. 10.000 shilling (€5,00) leek ons een behoorlijk aardig bedrag. In de wetenschap de corruptie weer een beetje op de been te hebben gehouden, maar waarschijnlijk wel een half uur tijd bespaard.
Onze eerste camping aan een mooi meer, Klaske’s verjaardag gevierd en getoerd in berggebied waar mensen duidelijk armer waren en mensen klaarblijkelijk nog nooit een muzungu (blanke) thee hebben zien drinken in een lokaal etablissement. De tweede camping bleek prachtig te zijn maar niet begaanbaar voor onze landrover. Het kostte 30 minuten om duidelijk te maken dat onze tent vast zit “on top of the car”, “juu ya gari”, “sur la voiture”. Aaaah. Nee we kunnen dus niet kamperen zonder auto… De oplossing: kamperen bij de semenari om de hoek. Veel bekijks van de leerlingen van de basisschool op het terrein, maar wel een mooie plek. Douchen tussen de duizendpoten, pissebedden en sprinkhanen was wat minder.
Hierna zijn we 2 dagen in Kigali geweest, de hoofdstad van Rwanda. De camping werd ingeruild voor “the Apple Inn”, met het slechtste ontbijt wat we ooit hebben gehad in Afrika (en dat wil wat zeggen). Een koud gekookt ei, een minibanaan en een kleffe boterham zonder iets erop. Het diner bij “Chez Robert” maakte veel goed. Het is een wonder dat je in het ‘hart van Afrika’ zomaar carpaccio kan bestellen! In Kigali wat rondgelopen, inkopen gedaan en het genocide monument bezocht wat behoorlijk indrukwekkend was. Een vreemde gewaarwording dat een volk dat eigenlijk altijd één volk is geweest eigenlijk van buitenaf wordt ingedeeld in verschillende groepen op basis van sociaaleconomische status wat later zo uit de hand loopt. Met name de expositie die er is over kinderen die het slachtoffer zijn geworden van de genocide was erg heavy. Kinderen werden op brute wijze met messen bewerkt of baby’s tegen een boom geslagen. Vaak door mensen die ‘vrienden’ of buren van de familie waren. We waren eigenlijk van plan om ook een kerk te bezoeken waar je de resten en bezittingen nog liggen van mensen die daar zijn vermoord, maar we hadden daar geen zin meer in. We schaamden ons ervoor dat er tijdens de genocide ook kerkleiders zijn geweest die mensen hebben ‘uitgeleverd’ aan de genocidairs, terwijl mensen hoopten hun uitvlucht te vinden in de kerk. De kerk als veilige haven is in sommige gevallen een deceptie geweest en heeft honderden mensen het leven gekost. We kozen ervoor om onze vakantie toch nog een beetje gezellig te houden.

De volgende stop was Nyungwe Mountains National Park in het zuiden, ten westen van Butare. Een prachtig gebied met oerwoud en heuvels. Bovendien de plek waar de vermeende échte bron van de Nijl is. Nog steeds betwist omdat er meerdere bronnen zijn die Lake Victoria voeden en Lake Victoria voedt de Nijl weer, die ook nog samenkomt met de blauwe Nijl vanuit Sudan. Desondanks wat foto’s gemaakt van deze memorabele plaats. De campsite die volgens onze gids het neusje van de zalm moest zijn in Rwanda, bleek een enorme teleurstelling. We waren de enige bezoekers in een redelijk modern visitors centre waar 10 gidsen werkeloos om zich heen zaten te kijken. De campingsite zou een subliem uitzicht moeten hebben over de regenwouden, maar het uitzicht bleek vooral te bestaan uit een onooglijk researchgebouw wat er pal voor stond. Naast de campingplek was een w.c. hok met een wc die niet doorspoelt en douches waren er niet. Tot overmaat van ramp waren er ook een paar grote metalen platen tijdelijk gestald op het mini-grasveldje. En dat alles voor het luttele bedrag van 100 dollar! 30 p.p. voor het kamperen en 20 p.p. voor het park. Dus Koen en Klaske maar weer de auto in. Jammer van de wandeling die we hadden willen maken. Na een paar andere half verlaten of overprijsde guesthouses te hebben bezocht kwamen we net voor het donker terecht bij een verlaten hotel aan Lake Kivu. Een soort van vergane glorie in verbouwing met hoop op betere tijden. Een prachtig plaatsje kregen we aangeboden, met super uitzicht over het meer en een mooie badkamer met toilet. Karbonaadje op het vuur en heerlijk op tijd naar bed.
De dag erna hebben we een toeristische route genomen langs lake Kivu naar Kibuye en maakten uiteindelijk een verkeerde inschatting van de tijd. De zon daalt altijd behoorlijk snel in het laatste half uur en ja hoor, ineens reden we in het donker. Niet echt veilig gezien de bochtige onverlichte wegen en de tegenliggers die met oogverblindend groot licht rijden. Doorrijden? Ineens zagen we een gebouwtje met ‘restaurant’ erop geschilderd en daarbij een veldje waar we onze auto zouden kunnen parkeren. Maar niets bleek minder waar. Twee vrouwen en een paar kinderen leken daar als ‘anti-kraak’ intrek te hebben genomen en lachten ons vierkant uit zonder ook maar een woord te spreken van welke taal dan ook. Waarschijnlijk alleen de Rwandese taal, laten we die nou net niet kunnen. Binnen no time stonden er nog 14 lachende kinderen om ons heen die op weg waren naar huis met op hun hoofd balen met lang gras. Veel privacy of veiligheid zou dit ‘restaurant’ ons niet echt geven… Dan toch maar verder naar een dorpje zonder één guesthouse, terwijl het op de kaart behoorlijk groot leek. Daar ontmoette Koen Isa, een jongen die wel even mee wilde rijden om ons een guesthouse te wijzen. Ondertussen werd de auto met Klaske erin al omsingeld door mensen die op de raampjes klopten en naar binnen probeerden te turen. Het werkelijke dorpje leek 15 minuten van de weg af te liggen, maar het leek wel een uur vanwege het tijdstip, de hobbelige weg en de vreemde bruggetjes. Uiteindelijk kwamen we een poort in bij ‘Franciscus van Assisi’ guesthouse. We werden heel vriendelijk onthaald door twee nonnen, die in no time eten voor ons hadden gemaakt en ons een kamer wezen. Dat dit bed een kuil had waarbij de Ngorongoro krater in het niet valt hadden we nog niet door. De volgende ochtend werden we wakker door het gezang van de ochtendmis. Een grote jerrycan met warm water werd gebracht voor de traditionele Afrikaanse douche waarbij je het water met een kopje over je heen kan gooien. En een lekker ontbijt met omelet. Een fijne plek om te slapen dus en een leuke afwisseling. Weer fris op pad naar Gisenyi, tegen de Congoleze grens (prachtig!!) en naar het noorden. Nog twee mooie kleedjes op de kop getikt met patchwork. We laten het maar niet zien aan onze geitjes waar hun kuddegenoten voor gebruikt worden.
Op kamperen lag geen zegen in Rwanda, de laatste camping van het lijstje bleek niet (meer) te bestaan. Dan maar door naar Uganda. De grens ging opnieuw erg soepeltjes. Achter één van de kantoortjes met bewapende mannen lag een geboeide man aan een stoel vast. Klaske was inmiddels al naar de andere kant van de slagboom gelopen, maar Koen werd met de auto opgehouden door een Rwandese man met geweer. Deze ging de auto ineens grondig ‘inspecteren’ op wapens. Toen Klaske probeerde terug te lopen om te kijken wat er aan de hand was werd er meteen gefloten. Teruglopen was uitgesloten. De Rwandeze grenswachter maakte vervolgens zijn punt en vroeg Koen om een dollar. Beetje gek als een man met een enorm machinegeweer en een army pak aan je om een dollar vraagt…

Uganda is ondanks het drama met Amin en de verwikkelingen daarna toch een heel leuk land geworden. Met behoorlijk betere kampeermogelijkheden, mensen die bijna allemaal Engels praten en een meer Tanzaniaanse mentaliteit van mensen die graag contact maken. Een soort hoogtepunt daar was het kamperen in het Queen Elisabeth park, aan Lake George. De reisgids zei al dat er ’s nachts veel wildlife was op de camping en dat leek met name Klaske een leuke ervaring. ’s Avonds was er nog niet veel te merken van wildlife, we waren aanvankelijk de enige gasten… en aangezien je verder niemand ziet kan dat toch een wat onrustig gevoel geven. Er zou een vuur voor ons worden aangestoken, maar de dame die dat zou moeten doen kwam in het donker pas aanzetten met de mededeling dat ze het ‘te druk had gehad’ om een vuur voor ons te maken. We vroegen ons ernstig af waarmee, aangezien we haar de hele dag niet hebben gesignaleerd.

In de schemering kwamen er toch nog wat Belgen op de proppen, een echtpaar met hun gids. Zij gingen in gewone tenten kamperen… wij voelden ons ineens een hele piet en behoorlijk veiliger met onze daktent. De eerste uren ging het goed, toen hoorden we zachtjes voetstappen naast de Landrover… van een olifant. We konden niets zien want het was aardedonker. Even later hoorden we een luid getrompet van de olifant, direct gevolgd door gebrul van een leeuw, eerst aan de ene en toen aan de andere kant van onze auto. Wat bleek, de olifant was doorgelopen naar de Belgen, die van schrik hun tent uitkwamen (wat je dus nooit moet doen). De olifant stond op 2 meter afstand van de gids, tussen de tent en het kampvuur (wat dus ook geen ene zier helpt dus). De olifant deed behoorlijk agressief, dus gingen de Belgen snel in hun auto zitten en hebben een uur lang over het terrein heen en weer gereden. Het leeuwengebrul hield de hele nacht aan, dus Koen kon niet echt slapen. Klaske wel, die is geluiden in de nacht gewend… De volgende nacht zijn we -om toch nog wat extra nachtrust te hebben- uitgeweken naar de luxe lodge met zwembad op het zelfde schiereiland. Ook leuk!
Na nog wat omzwervingen (Fort Portal, camping aan de oever van de Nijl) en een bezoek aan Jinja (de ‘oorsprong van de Nijl’) hebben we in Kenya o.a. twee projecten van de stichting Oud in Afrika bezocht (Koen zit daar in het bestuur): een bejaarden-thuiszorgproject en een oogziekenhuis. Mooi om te zien hoe oude mensen die niemand meer hebben die voor hun zorgt toch nog geholpen worden. De organisatie daar wordt geleid door nonnen. In het oogziekenhuis live een staaroperatie bijgewoond. Oud in Afrika betaalt daar staaroperaties voor bejaarden.

Na een bezoek aan Lake Nakuru National Park en Lake Naivasha hebben we de Landrover uiteindelijk teruggebracht in Nairobi. Ondanks de enorme omvang van deze stad werden we door het meisje dat onze auto in ontvangst zou nemen ‘gespot’ midden in het drukke centrum van Nairobi nadat we ernstig de weg waren kwijtgeraakt en dus midden in het stadsgedruis vast kwamen te zitten. Zij had vervolgens ook een enorm bedrag in dollars bij zich om onze borgsom terug te betalen. Een hele opluchting. Dit werd op klaarlichte dag midden in “Nairobbery” overhandigd zonder enig probleem. ’s Avonds italiaans gegeten bij een “Trattoria” en the “Thorny Three” bezocht waar reizigers en zonderlingen (o.a. Hemmingway) vroeger messages stuurden naar elkaar door ze op een boom vast te pinnen. De volgende dag zijn we op het vliegtuig gestapt zijn naar Lusaka in Zambia. Daar een auto gehuurd en in zes uur naar Katete gereden waar het ziekenhuis is waar we in 2009 hebben gewerkt. Leuk om weer terug te zijn! Koen heeft de financiën doorgelicht, Klaske verslagen geschreven en NTVG’s (Ned. Tijdschrift voor Geneeskunde) van 2009 geconfisqueerd. Ondertussen tenenkrommend niets doen terwijl je weet dat je in een tropisch ziekenhuis bent, een behoorlijke exercitie. De guesthouse was geen spat veranderd, tot opluchting van Koen die zich al zat te verheugen op de Engelse ‘Sunday roast chicken’ die inderdaad nog bestond.
Toen terug naar Lusaka, naar de backpackerslodge waar we tot nu toe altijd leuke mensen hebben ontmoet. Door naar met de bus naar Kapiri Mposhi te gaan vanwaar we de trein namen naar Dar es Salaam in Tanzania. Een prachtige treinreis van drie volle dagen (waarvan totaal 14 uur oponthoud). We hadden heel luxe vier eerste klas stoelen gereserveerd waardoor we een eigen coupé hadden. Wel een gedeeld toilet met de rest van de wagon maar toch wel fijn en privé. Met name Zuid Tanzania is een mooi gebied! Ook nog wat we noemen ‘room service’. Helaas bestond de room service iedere maaltijd uit rijst of ugali/nshima. Het treinraampje biedt uitkomst, met een verscheidenheid aan producten: frisdrank, water, bananen, samosa, kip, vis en sinaasappels. Klaske verzuchtte al dat ze wel een ‘zak patat’ zou lusten, en ja hoor: op het volgende station een zwart plastic zakje met daarin zompige overgezouten chipsi. Maar wat is dát lekker na 2 dagen rijst en ugali! Allemaal uiteraard goed gekoeld bewaard en gecheckt door de Tanzaniaanse keuringsdienst van waren, dat begrijpen jullie wel.

Vervolgens terug met het vliegtuig naar Arusha en vandaar weer de oude vertrouwde Public Landcruiser naar Haydom. Als je al helemaal uitgerust terug zou komen van je vakantie (die kans is bij ons sowieso al nihil) dan wordt er aan die droom een eind gemaakt in de landcruiser. We zijn een dag later vertrokken, aangezien er een fout was gemaakt met onze zitplaatsen. Decadent als we zijn willen we niet met 2 anderen op een bank zitten, omdat je dan helemaal gesandwiched wordt. Een dag uitstel was niet zo slecht aangezien Klaske diarree kreeg na het bezoek aan een restaurant in Arusha (na al een week street food te hebben gegeten!) Die Landcruiser gaf overigens meer pech dan we de hele reis gehad hadden: eerst deed de vierwielaandrijving het niet (moest onderweg een paar uur aan gelast worden) en vervolgens nog een lekke band. Nu dus weer terug in Haydom, en onze collega’s waren zichtbaar heel blij met onze terugkomst. Nog twee maanden te gaan… dus het afbouwen begint. Eind augustus komt Koen zijn opvolger dus we hopen dat dit allemaal lekker gaat lopen. Klaske gaat nog wat laatste dingen aanpakken, maar het wordt vooral aanpoten met het huidige dokterstekort. Het afscheid zal ondanks de workload niet mee vallen…