Een schildpad, een slang en eerder naar huis...

Het heeft weer even geduurd, maar de tijd tikt door!
We hebben alweer heel wat beleefd hier in Costa Rica en onze vakantie loopt ten einde (sterker nog over enkele uren stappen we in het vliegtuig).

Na onze aardbeving belevenissen zijn we vertrokken naar Rincon de la Vieja. Een ongerept park, waar niet zoveel toeristen komen. Dit is de reden dat het wel in heel veel rondreizen staat vermeld en er dus uiteindelijk toch veel mensen komen. Een klein stukje rijden over de panamerican highway die het hele continent Amerika in de lengte doorkruist en daarna de bergen in. Onderweg hebben we een mooie waterval bezocht. Hiervoor moesten we een Indiana Jones weg afleggen. Eén van de laatste obstakels, een grote modderplas, werd ons toch wel wat teveel. We zagen dat anderen, met een veel grotere en hogere auto, tot en met de portier in het water kwamen. Dus besloten we verder te voet te gaan. Dit tot frustratie van een Costaricaan, die niet snapte waar we moeilijk over deden. Later kwamen we erachter dat deze man –op blote voeten- ook het geld inde voor de achtergelegen parkeerplaats.

We sliepen op een hacienda. Dat is een soort ranch, waar de Tico’s (de costaricanen) paarden en koeien houden. Het bleek vrij groot opgezet en ook de grootste accommodatie in de omgeving. Het park was prachtig, met avontuurlijke wandelpaden afgewisseld met watervallen, geisers en kokende modderbaden. Uiteraard alleen om naar te kijken, niet om in te zwemmen. We moesten heel wat klimmen over boomwortels, waden door modderige stukken en af en toe een rivier oversteken over een boomstam of wat stenen. Prachtige gekleurde hagedissen gezien en een coati die voor onze neus het pad oversteek.

De volgende dag hebben we gebruik gemaakt van de spa, met massage, sauna, modderbad en baden met natuurlijk verwarmd water. Heerlijke ontspanning. Klaske kon het natuurlijk niet laten om ook nog een paard te bestijgen en de dichtbij zijnde waterval te bezoeken. Het bleek een privé rit te zijn. Andere bezoekers waren meer geïnteresseerd in de canopy, waarbij ze aan te kabel naar beneden roetsjen door het bos. Of abseilen langs een koord, waarna je in de waterval beland. Koen was tevreden met een persoonlijke (gratis) excursie naar de hangmat voor het huisje.

Onze volgende reisdag zou een afdaling zijn naar de kust van het westelijke schiereiland van Costa Rica. Het plaatsje Samara, aan de Pacifische kust. We dachten dat het zo’n 5,5 uur rijden zou zijn, maar na een schamele 2,5 uur een twee ‘pollo frito con papas fritas’ (lees: de locale, Costaricaanse KFC) verder waren we er al. We hadden een prachtig hotelletje, met frisse gele kleuren en twee zwembaden. Bovendien was er een Italiaans restaurant. We hebben nog even op het grijze palmboomstrand gelegen en het lokale bier gedronken, maar helaas hebben we veel regen gehad.

Dit kon de pret niet drukken, want we hadden een ander doel voor ogen. ’s Avonds gingen we namelijk naar een nabijgelegen strand om te kijken of er schildpadden zouden komen om eieren te leggen. De hoteleigenaar wilde deze excursie eigenlijk niet aan ons verkopen, omdat de ‘chances very slim’ zouden zijn dat we met dit slechte weer een schildpad zouden zien. Iedereen wacht op de ‘arribada’, bij nieuwe maan, wanneer er honderden schildpadden in één keer komen om ’s nachts hun eieren te leggen.
Maar we hielden voet bij stuk. Er met ons nog een jong Nederlandse stel. We waren nog geen vijf minuten op het strand of we zagen een grote kei in de branding verschijnen… Een kei? Nee, een schildpad! We hebben het hele proces gezien, dat de schildpad zigzaggend aan land komt, een kwartier een gat graaft met zijn flexibele achterpoten, zijn eieren legt (ruim 100), zorgvuldig het gat dicht stampt en daarna weer terug de zee in gaat. Het was echt een wonder om te zien en enorm de moeite waard!

Ons volgende doel was een plaatsje bij ‘Parque nacional Carara’. Terug van het schiereiland naar het vasteland, over een door Taiwan geschonken brug. Onze locatie ‘Ama Tierra lodge’ stond vermeld in de Lonely Planet vanwege de leuke accommodatie en ligging. Dat het een yoga retreat centre was, en dat er organic food werd geserveerd zagen we even door de vingers. Dit tot grote teleurstelling van ‘Bob en Jill’, het runnende echtpaar. Bob wilde graag met Koen praten over zijn ‘sound healings’ en Jill vertelde dat zij ‘herbalist’ was en hoopte bij Klaske voet aan wal te zetten in de medische praktijk. Zo werden wij meermalen uitgenodigd om de yoga studio respectievelijk de kruidentuin te bekijken. Natuurlijk probeerden wij ze enorm tegemoet te komen en bestelden we een organische wijn. Zo, dat was onze bijdrage. Verder kwamen we natuurlijk voor de rust en de natuur…
Deze rust werd ruw verstoord toen we de volgende dag op weg waren naar Carara. Helaas, we gingen niet op weg naar het park maar naar het dorp Carara… Dat was een prachtige route, die steeds landelijker werd, steeds zanderiger, steeds smaller, tot er ook een grote kloof ontstond over de lengte van de weg. Na een fase van lichte paniek stond onze auto 45 graden schuin met de twee rechter wielen IN de kloof… Oeps. Met geen mogelijkheid kregen we hem eruit, ondanks de slimme constructies met stenen en zand. We belden iemand van de lodge, die ons hielp door deelgenoot te worden van de ellende. Ook hij kwam na een mislukte manoeuvre vast te zitten. Bob en Jill bleken niet zo relaxed als we dachten, ze zetten druk op hun personeelslid om de (vastzittende) auto binnen 15 minuten terug te brengen, omdat ze naar het strand moesten voor een speciale yogasessie. Hij belde vervolgens 2 vrienden die ons er met een schop en heel veel mankracht uit wisten te duwen. Dit is dus ‘pura vida’, het ware leven volgens de Costaricanen. Een echte culturele experience! Helaas kwamen we hierdoor 2 uur te laat bij onze gids ‘Vic’, die het ons kon vergeven. Hij kon ons in het park en daarbuiten precies laten zien wat we wilden! Een toekan!!! Rode ara’s!!! Apen, een pijlgifkikker en als klap op de vuurpijl een boa constrictor! Deze was zo goed gecamoufleerd, dat wij hem op nog geen meter afstand zelf konden ontdekken.

’s Middags nog van de zon genoten in surfersparadijs Jacco, de krokodillen bekeken in rivier Tarcoles en een organische lasagna genoten. Wat een heerlijk land!

Helaas is onze vakantie anders ten einde gelopen dan we hadden gehoopt. Op 16 juli is Klaske haar beppe (oma) overleden, dus we gaan eerder terug voor de begrafenis. Het zet je weer stil bij de vergankelijkheid van het leven en de waarde van de tijd die God je geeft.
De alarmcentrale heeft alles keurig voor ons geregeld en we vliegen vandaag dus naar Panama om morgen met de KLM rond het middaguur in Nederland aan te komen.
Iedereen bedankt voor de belangstelling en het meelezen van de soms lange verhalen!


Uiteraard staan er weer meer foto’s op:
https://picasaweb.google.com/kvliegenthart/CostaRica#