Bezoek

Hallo iedereen,
Het is alweer een lange tijd geleden dat we iets hebben laten horen. Ach ja, misschien ga je wennen aan het leven hier? Daarnaast hebben we in de afgelopen maanden bezoek gehad! Klaske haar ouders zijn drie weken in Tanzania geweest en een oud-Havenziekenhuis collega van Klaske -Marlies- besloot ook weer eens voet aan wal te zetten op het Afrikaanse continent. Avontuur gegarandeerd.

Het goede nieuws
Op boerderijtje Vliegenthart hebben een aantal kleine veranderingen c.q. verbeteringen plaatsgevonden. Er is nu wireless internet in de tuin en de kibanda voor het aankomende bezoek van de Vliegenthart tak. Ook zijn er kuikentjes geboren. Ebony en Ivory van een zwarte kip en nog drie kuikentjes bij een witte kip. Met Klaske haar ouders hebben we ook na de kerkdienst hier van de diakonie een eend gekocht om onze livestock uit te breiden. De eend kwam in een tas, maar na hem gekocht te hebben moest het meisje ineens de tas terug hebben… Hoe ga je een blazende agressieve eend naar huis brengen zonder tas? Het meisje hield voet bij stuk, zelfs een hoog bedrag kon haar niet van het idee afbrengen de verlepte tas terug te willen. Gelukkig na lang discussiëren konden anderen in de kerk haar overtuigen en mochten we de tas ‘lenen’. Hij staat hier dus nog steeds in de keuken te wachten.

De vader van Klaske is druk bezig geweest rond het huis en heeft in het kippenhok de nodige aanpassingen gedaan. Hij heeft een speciale kraamkamer gemaakt voor de zwarte broedende kip en een stok gemaakt zodat de kippen ‘op stok’ kunnen. Helaas begrijpen ze dit nog niet helemaal. Alhoewel Klaske haar vader in de schemering de kippen kwam verrassen en ze op de stok neerzette, zijn ze nog niet echt van plan daar hun nachten door te brengen. Voor de zwart-witte kip met kromme nek is dit ook wel begrijpelijk, want die valt er na twee seconden af vanwege het gebrek aan balans. De witte kip wilde ook graag broeden, maar volgens Klaske haar vader was het geen goed idee om twee broedende kippen te hebben. Alhoewel iedere avond de eieren haar ontnomen werden (nadat ze met een theedoek of een mand over haar hoofd in complete verwarring werd gebracht), ging toch het spreekwoord op ‘de aanhouder wint’. Toen we met zijn allen op safari gingen, is de kip fijn haar gang gegaan en zijn er alsnog drie kuikentjes geboren.

Het slechte nieuws
Nog wat slecht nieuws uit Huize Haydom: de groentetuin ziet er uit als de Kalahari woestijn. Er is geen groen sprietje meer te vinden. Er is vanaf begin juli geen drup regen meer gevallen. En daarnaast hebben de vogels alles opgegeten… boontjes, beginnende broccoli, sla. Alles is weg. Ander slecht nieuws; geitje Esta mist een hoorntje, nadat er een gevecht is geweest met Yaël om het mais… Oh ja, de tweede Swahili teacher komt ook al niet meer opdagen… Genoeg slecht nieuws…

Bezigheden in Haydom
In Haydom hebben we naast het dagelijkse werk gewerkt aan de website (www.haydom.com), we hebben Clinical Guidelines die ooit zijn ontwikkeld voor het ziekenhuis nu eindelijk geprint en verdeeld, onderwijs herstart, rehabilitatie verder ontwikkeld en we hebben weer heel wat nieuwe mensen kunnen verwelkomen. Het wordt eindelijk weer gezellig op het terrein. Er is een nieuwe kinderarts in opleiding uit Australië gestart die weer wat leven in de brouwerij brengt. En verder veel Noorse studenten.

Op dit moment is Koen bezig met een dreigend probleem voor het ziekenhuis. Het ziekenhuis heeft een waterbron uit een nabijgelegen dorp. Het water komt met een waterleiding naar het ziekenhuis en het ziekenhuis heeft ook toegezegd twee nabijgelegen dorpen van water te voorzien. Dorp één is erg gelukkig. Helaas, dorp twee heeft een probleem met de watertoevoer en geen water. Er is een probleem met de waterleiding. Oplossing: een extra waterleiding over een berg. Klinkt goed, maar deze berg is een ‘heilige berg’ voor dorp één en deze blokkeren het plan van de extra waterleiding. Dus besloot dorp twee uit boosheid de waterleiding van het ziekenhuis kapot te maken. Het ziekenhuis zit over twee dagen dus zonder water (als de tank leeg is). Het ziekenhuis wordt voor het karretje gespannen van de dorpenruzie en verantwoordelijk gesteld voor het gebrek aan water in dorp twee…. De vraag is hoe het ziekenhuis dit op gaat lossen. Kunnen we nog wel douchen komend weekend?

Een Tanzaniaanse trouwerij
Eén van Koen zijn Tanzaniaanse collega’s van de boekhouding is getrouwd en ons cadeau was het maken van de bruidsrapportage. Ze hadden geen geld voor een fotograaf en het is ook niet de gewoonte om een echte ‘fotoshoot’ te hebben. Dus gingen we vroeg op pad om foto’s te maken. ’s Ochtends eerst naar de hair salon, vervolgens naar de kerk waar bijna niemand was, alleen de blanken, omdat iedereen nog onderweg was (zelfs de ouders van de bruidegom). En dit terwijl er toen al een vertraging was van bijna twee uur. Toen het feest begon te naderen was ineens iedereen paraat (zo’n 100 mensen) en ging iedereen prompt mee naar wat de privé fotoshoot zou moeten worden. Niets is privé binnen een Afrikaanse familie. Na wat familiefoto’s en foto’s van het stel gingen we op naar de party locatie. Er is maar één party locatie in Haydom en die wordt gerund door de orthopeed (chirurg voor botten) van het ziekenhuis. Het gebouw heeft een extra verdieping, wat je hier niet vaak ziet. Er wordt wel gezegd hier dat ‘iedereen in Haydom die een extra verdieping op zijn huis heeft, heeft dit gedaan met gestolen geld van het ziekenhuis’…. Wij weten het ook niet, alles weten maakt ook niet gelukkig. In dit hotel kwamen we in een protserig versierde zaal, met knipperende lichtjes, gekleurde doeken en gekleurde plastic tuinstoelen. Er volgde een heel ritueel van familie voorstellen, zwaaien, cake aansnijden, champagne, hapjes geven aan verschillende familieleden, eten, drinken en het leukste: dansend naar voren met alle cadeaus. Potten, pannen, lakens, doeken, een strijktafel en een matras (de “hoofdcadeaus” van beide families) passeerden al heupen swingend de revue. En dan nog de meest verbazingwekkende observatie van de dag: de bruid en bruidegom lachen nauwelijks. Ze staan erbij alsof het een begrafenis is, alleen de bruidsjurk valt wat uit de toon. Jullie begrijpen al dat de fotorapportage ook niet al te flitsend is. Hoe maak je mooie foto’s van een niet lachend bruidspaar? Het fotoalbum moet nog gemaakt worden en zal toch een bijzonderheid zijn hier, bijna niemand heeft foto’s van zichzelf, laat staan een album.

De avonturen van de familie Jongbloed
Op 18 juli was het zover. De ouders van Klaske kwamen op bezoek in Tanzania. We hebben er enorm naar uitgekeken en waren heel blij ze te zien. Voor de ouders van Klaske een hele onderneming, aangezien zij liever op een gemütliche camping staan in Duitsland in plaats van een vliegreis te maken. De dagen van tevoren werd er nog hard gewerkt en vergaderd in Nederland en er werden met zorg koffers uitgezocht. Hans en Anita brachten ze naar Schiphol. Met KLM naar Kilimanjaro airport. Vervolgens in de gammele minibus van het hotel naar onze favoriete hotel: de Ilboru Lodge van Nederlandse Adje. Het kostte even wat tijd te acclimatiseren in Arusha, wat toch best een drukke en niet echt mooie stad is. Een verademing voor wie in Tanzania woont en eindelijk eens westers wil eten, een kleine cultuurschok wanneer je uit het georganiseerde Nederland komt. De volgende dag kwam onze gids Clement ons ophalen om via Tarangire National Park naar Haydom te gaan. Genoten van de eerste grote dieren in Tarangire (met name olifanten die in de droge tijd op de rivier aangewezen zijn) en de lunch en het geweldige uitzicht van de Tarangire Safari Lodge. Daarna door de bergen naar Haydom!

Thuis aangekomen een kleine deceptie. In al haar goede wil had de huishoudster, Lightness, het hele huis gestript om het nog even goed schoon te kunnen maken voor wanneer Klaske haar ouders zouden komen. Blijkbaar had ze zich vergist in de datum. Alle meubels verschoven, spullen overal, gordijnen eraf, bedden niet opgemaakt… Na een uurtje kwam ze nonchalant aanzetten met een vriend, die vervolgens een beetje toe bleef kijken hoe zij het huis weer in orde maakte. Niets is voorspelbaar…

De volgende dag Klaske haar ouders voorstellen aan al het personeel van het ziekenhuis en wat rondkijken in het ziekenhuis. Daarna moesten Koen en Klaske weer aan het werk. Ondertussen runden Klaske’s ouders de ‘boerderij’, met name door te koken, te timmeren en te tuinieren. We hebben de omgeving een beetje verkend, een bezoekje gebracht aan mama Felista in haar modderhutje, naar een feestje geweest waar met name veel gesprongen werd door de Afrikanen, naar de kerk geweest en we zijn naar de markt geweest om stoffen te kopen voor een jurk voor Klaske haar moeder en de dochters van mama Felista.

Na anderhalve week was het zover: Clement kwam ons weer ophalen voor onze safari. Tijdens de hele trip hebben we van vijf verschillende auto’s gebruik gemaakt. Op de heenweg hadden we problemen met de radiator, op de terugweg kregen we een andere auto waarvan de remmen gingen stinken en het uiteindelijk begaven, daarna een groene Landrover. Op een gegeven moment stelde Clement voor om te bidden voor de auto, toen begonnen we ons pas echt zorgen te maken en inderdaad de dag erna was de radiator losgetrild. Later was de hele versnellingsbak naar de filistijnen omdat hij zonder olie had gezeten. De volgende auto leek leuk, maar op de dag dat we naar het vliegveld zouden gaan kregen we ineens een personenwagen in plaats van de jeep. Deze personenwagen werd op de terugweg weer ingeruild voor de auto met de kapotte radiator van de heenweg. Snappen jullie het nog? Vijf verschillende auto’s dus, waarvan één in de herhaling. En dat in vijf dagen safari.

Gelukkig leverde het ook wat op: we hebben heel wat parken gezien. Lake Manyara National park met zijn grote meer, vele watervogels, olifanten en de nijlpaardenvijver. De dag erna Ngorongoro. De eerste keer dat ook wij dit park hebben bezocht en een geweldige ervaring om zoveel dieren bij elkaar in een enorme krater te zien. Daarbij een mannetjesleeuw gezien vlak naast de auto en een stelletje hyena’s die een groep buffels probeert aan te vallen. In de Serengeti hebben we een luipaard gezien, leeuwenwelpjes en de oren van een cheetah. Al met al een geweldige ervaring, met name de mooie uitgestrekte landschappen. Voor de migratie (vele duizenden zebra’s en gnoes die constant van noord naar zuid en weer terug gaan) was het helaas niet het juiste seizoen.

Nog wat akkefietjes tijdens de reis. Iedere dag kregen we een lunchbox mee van het hotel, die dagelijks werd gekeurd door Klaske’s moeder op kwaliteit en verscheidenheid. Vooral de lunchboxes met de kippenpoten en eieren bleken goed in de smaak te vallen. Niet alleen bij Klaske’s moeder, ook bij de vogels. Aan de rand van de Ngorongoro waar we niets vermoedend zaten te eten, nam ineens een ‘black kite’ een enorme duik en griste de kippenpoot uit haar handen. En dat zonder ook het zilverpapier mee te nemen waar het in gewikkeld was.

In de Migunga tented camp nog een nachtje geslapen in een semi vaste tent in het bos. De volgende dag zouden we –na aandringen van Klaske- een ‘bird safari’ maken. Normaal is dit erg leuk en we zouden een goede gids krijgen. Maar niets was minder waar. Wat een bird walk zou moeten heten, bleek het marcheren over een bloedhete vlakte naar de rand van een vogel-loos-meer en weer terug. Ondanks de professionele wandelschoenen en verrekijker werd er geen enkele vogel onderweg gespot door de gids. Er werd zelfs een verkeerde naam gegeven aan een vogel. Een bioloog (Klaske’s vader) hou je natuurlijk niet zomaar voor de gek. Het meer zou vol moeten zitten met flamingo’s, maar ondanks de laag vogelpoep aan de rand van het meer (waar we bijna in wegzakten), waren de vogels ver te zoeken. Rechtsomkeert dus en met gezwollen handjes en bezwete ruggetjes weer terug een uur marcheren naar het kamp. Gelukkig wist papa nog speciale hop en een ijsvogel te spotten. En dit hele avontuur voor het luttele bedrag van 20 dollar per persoon!

Tot overmaat van ramp was de check-out tijd van het kamp 8:00 (?!). Na veel aandringen konden we nog één kamer overhouden om ons te kunnen douchen wat geen overbodige luxe was… De rekening werd opgemaakt en het buffet, de drankjes en wandeling stonden er niet op. Nadat Koen het personeel daar twee keer op geattendeerd had, stond nog steeds de wandeling niet op de rekening. Dan maar niet. De wandeling is dus niet betaald, maar in onze ogen ook niets waard.

Nog even wat souvenirs gekocht en lekker ontspannen in de Ilboru lodge in het heerlijke zwembad en van het eten. De volgende dag kwam Clement vertellen dat hij een klein ‘probleempje’ had, waardoor Koen zelf moest rijden naar het vliegveld, in een personenauto met een hele hoop bagage en vier passagiers. We werden onderweg nog aangehouden door de politie, die te melden had dat Koen toch wel een erg slechte chauffeur moest zijn, aangezien de auto zoveel deuken had. Gelukkig kwamen we er zonder boete vanaf. Een verrassende afsluiting dus, maar gelukkig ging alles goed. Helaas zijn Klaske’s ouders allebei ziek geworden van de reis. Klaske’s moeder misselijk en overgeven in het vliegtuig, Klaske’s vader een soort ‘knokkelkoorts’ variant. Niet de souvenirs die je graag meeneemt uit Afrika!

Op pad met Marlies
Twee weekjes na Klaske haar ouders kwam Marlies op bezoek. Koen is door Klaske een aantal weken psychisch voorbereid op wat zou komen. Koen, bereid je op het volgende voor: local food, local people, local travelling. Marlies kwam per MAF vliegtuig naar Haydom, een hele belevenis in een vier-zits-vliegtuigje. Met haar kwam ook een artsenkoppel aan. Nadat de public (Toyota) Landcruiser door het koppel was afgekeurd vanwege het ontbreken van de gordels, werden er door de vrouwelijke helft doodsangsten uitgestaan in het vliegtuigje, te herkennen aan de nagelafdrukken in haar benen. Later bleek, aan de vragen die ze stelde, dat ze ook niet echt goed voorbereid was op Afrika: “zit er wel lood in de muren van de radiologie afdeling tegen de straling”, “waarom kan het de verpleegkundigen niets schelen dat er patiënten doodgaan” en “moeten we de mensen niet dagelijks wassen en van schone kleding voorzien omdat het zo onhygiënisch is op de afdeling”.

Met Duitsers op pad deel I
Marlies is nog mee geweest naar de Hadzabe stam (jagers en verzamelaars) met de familie van een Duitse arts die hier twee jaar werkt. Deze familie was erg teleurgesteld omdat de mensen van deze stam niet meer in hun nakie liepen maar sommigen zelfs Engelse voetbal-shirts droegen.
Verder hebben we Marlies bezig gehouden door met haar een wandeling te maken, en hebben we een barbecue georganiseerd voor alle expats. Ook is Marlies een ochtend meegelopen met Klaske op de afdeling, samen met een Duitse co-assistent die minder oorzaken van diarree bleek te kunnen noemen dan een leek als Koen (namelijk: geen). Wat toch wel een prestatie mag heten.

Met Duitsers op pad deel II
En toen begon het avontuur… local food, local people en vooral veel local travelling… Na de ochtendronde haastend naar de bushalte. De eerder genoemde Duitse familie op sleeptouw genomen, die de bus ’s ochtends hadden gemist omdat ze de Tanzaniaanse tijd verkeerd hadden begrepen (het elfde uur is in Swahili-tijd het elfde uur na zonsopgang of na zonsondergang (dus 17:00 of 5:00) en niet elf uur ’s ochtends. Dus gingen ze ’s middags met ons mee, bepakt en bezakt met speren met veren (van de Hadzabe), een luipaardprint hoofddoekje en safarihoeden. Maar goed, je moet wat over hebben voor onze oosterburen. De bus in, toen nog niet overvol maar een half uur (en een lekke band) later wel. Er ontstond een discussie over de tassen. De Duitsers hadden namelijk hun tassen op drie zitplaatsen gelegd en dat werd ze niet in dank afgenomen toen er nog minstens 20 mensen opgepropt in het gangpad stonden. Er moest dus betaald worden voor de extra zitplaatsen, maar dat weigerden ze, omdat iemand gezegd zou hebben dat ze de tassen daar wel neer mochten zetten… Wij adviseerden geen ruzie te maken en gewoon de vier euro per stoel te betalen (waar praten we over?). Maar het werd een principe kwestie. Marlies vertelde in Swahili dat we de Duitsers helemaal niet kenden en zo konden we er bij de eindhalte tussenuit knijpen. De Duitsers konden toch geen Swahili (ook geen Engels). We kochten kaartjes voor de bus richting het treinstation voor de volgende dag, namen een taxi en zochten een kamer uit in het hotel (niet die met alle kakkerlakken maar liever één in de nieuwe vleugel). Vervolgens een ommetje in de buurt, aan de pizza en een heerlijk Tanzaniaans koud biertje. Anderhalf uur later, wie komen daar aan?? De gevederde speren, de cowboyhoeden en de het luipaard hoofddoekje. Na een lange discussie (om de zitplaatsen), het kopen van de kaartjes (het leek een hele prestatie), het ontbreken van een taxi (alleen een pickup truck) en een lange wandeling (vergist in de afstand) eindelijk op de plek van bestemming en regelrecht de kamer in waar wij een uur van tevoren nog de kakkerlakken over het bed hadden zien lopen… Dezelfde reis, voor dezelfde prijs alleen zóóó anders.

Het ziekenhuis in Manyoni
De volgende dag gingen we met de bus naar Manyoni, waar we de dag erna op de trein stapten. Nog een akkefietje gehad in het plaatselijke ziekenhuis. Klaske vindt het altijd leuk om binnen te wandelen en eens even te zien hoe de gebouwen eruit zien en wat voor afdelingen er zijn. Niet op de afdeling, maar gewoon buiten rond de gebouwen. Maar dit werd ons niet in dank afgenomen (terwijl half Manyoni op de compound kookt, poept en slaapt om voor de familieleden te zorgen). Maar goed, een paar blanke gezichtjes binnen het hek wordt toch als bedreiging gezien, dus werden we (niet vriendelijk maar vooral dringend) verzocht om te vertrekken. Dat wij in het bevriende ziekenhuis werken mocht niet baten.

De trein
Op het treinstation begon de belevenis pas echt. De eerste klas coupé zat voor de komende 2 maanden vol, tweede klas bestond niet meer. Dus derde klas was de enige optie. De trein die om 12:00 zou komen, kwam om 17:00 en bleek overvol. De stationschef joeg wat mensen van onze zitplaatsen. Daar zaten we dan. Omringd door 3 mensen per 2 stoelen, met op de grond nog meer mensen, kinderen, kippen, zakken met mais, broden en heel veel spullen. Na één halte kregen Marlies en Klaske beide een kind op schoot vanwege het gebrek aan ruimte. Maar hopen dat ze niet plassen, want goede luiers hebben ze natuurlijk niet. Slapen was niet mogelijk, vanwege het ontbreken van ruimte en een hoofdsteun. Daarnaast werd er continue gehuild, geruzied (mensen schreeuwen dan heel hard en het volgende moment lachen ze weer samen), en muziek afgespeeld op telefoons waar iedereen dan maar naar moet luisteren. Zelfs midden in de nacht wordt iedereen geacht mee te genieten met Tanzaniaanse Bongo flavour en Arabische deuntjes. Ondanks de hitte in de trein, worden de ramen ’s avonds en ’s nachts stijf dicht gehouden vanwege het risico van overvallen. Er worden vaak dingen gestolen via het raam en mensen zijn er blijkbaar erg goed in. Overdag wordt er op ieder station minstens 20 minuten gestopt, gaan er mensen uit om een luchtje te scheppen en wordt er druk gegeten en gedronken. Ieder dorp biedt weer andere producten aan: geroosterde maiskolven, ugali (een bal van gekookte maïsmeel of cassave), gebakken vissen, zakken met zout, rijst met bonen (op een tafel langs het spoor), harde oliebollen, honing, brood/chapati, thee. Lekker die thee, je moet soms alleen even wachten tot er een kopje beschikbaar is, want de vier beschikbare oerlelijke plastic kopjes rouleren namelijk onder alle treinreizigers.

Trein statistieken:
Heenreis: Manyooni-Kigoma
Duur van de reis: 16:30 – 16:30 (24 uren)
Vertraging vóór vertrek van de trein: 5 uren
Vertraging ín de trein: 7 uren
Hoogtepunt van de reis: een hele hoop cultuur…
Dieptepunt van de reis: Een volkstelling in Tabora die twee uur in beslag nam (van 2 tot 4 uur ’s nachts) waarbij de trein moest wachten.
Terugreis: Mpanda-Manyoni (en Marlies tot Dodoma)
Duur van de reis: 23:00-16:00 en 18:00-3:00 (26 uren en 2 uren op het station hangen)
Vertraging voor het vertrek van de trein: 10 uren
Vertraging ín de trein: 2 uren.
Hoogtepunt van de reis: het eerste traject tweede klas waar je kan slapen op een opklapbed
Dieptepunt van de reis: staand in de restaurantcoupé tussen de dronken reizigers in afwachting tot er een zitplaats zou worden vrijgemaakt voor ons… omdat onze ‘zitplaatsen’ niet eens meer bereikbaar waren door de overvolle coupé.

Ken je het mopje van de MV Liemba? Hij ging niet.
Onze belevenissen: allereerst de treinreis. Daarnaast hebben we chimpansees gezien in Gombe national park waar we heen zijn gegaan door een lokaal vissersbootje te huren. Na een enorm zweterige klim in het park bleken de chimpansees ineens gesignaleerd te zijn aan de rand van het kamp waar we de nacht hadden doorgebracht. Prachtig om de chimpansees te zien.

Verder hebben we Kigoma verkend, een nabijgelegen vissersdorpje bekeken, heerlijk gegeten, op de markt een kurkentrekker gezocht omdat we per ongeluk in een alcoholvrij-moslim-hotel zaten en de legendarische plek bezocht waar Livingstone werd opgezocht door Stanley. “Dr. Livingstone I presume”. Een oersaaie rondleiding gehad onder het genot van een warme cola (de koelkast was kapot). Daarna nog wel wat ongeoorloofde foto’s kunnen maken achter het afgezette deel van het museum met de papier-maché beelden van Stanley en Livingstone.

We wilden eigenlijk een tochtje maken op de MV Liemba, het Duitse oorlogsschip wat de Duitsers in delen naar Lake Tanganyika hebben vervoerd en wat nu fungeert als veerboot. Maar helaas, de boot ging niet. Dus dan maar met de bus naar Mpanda en daar zijn we nog naar Katavi National Park geweest. Een heel afgelegen park, waar alleen maar mensen komen per charter vlucht. De eigenaar van de lodge was een beetje van zijn apropos dat wij ineens op kwamen dagen uit het ‘niets’, maar kon ons gelukkig wel kwijt. Prachtige lodge, heerlijk gegeten en mooie drives gehad in een open jeep. Jammer van de tsetse vliegen die het met name op Marlies haar voeten hadden gemunt. Het bijzondere van het park is dat je groepen met leeuwen tegenkomt, een luipaard en enorme groepen nijlpaarden en krokodillen. En daarbij zijn amper andere mensen aanwezig dus 9 van de 10 keer ben je de enige. Toch de moeite waard!

Weer terug
Op de terugweg is het record goedkope lodge nog verbroken (5000 shilling voor een twee persoons kamer = 2,5 euro) en het record taxizitten (op een reis die maar 1,5 uur zou moeten duren: 6 uren, met een gemiddelde snelheid van 20 km/h, een lekkende benzineslang, stilstand en wachten op een tankje benzine, vervolgens een lekke band en de laatste 20 km opnieuw door het donker met de benzinemeter op de ‘E van empty’).

Inmiddels zit Marlies op Zanzibar te genieten en bij te komen van de toch wel heel erg local reis.  Koen heeft gelukkig alweer wat spaghetti carbonara en gebakken aardappeltjes achter de kiezen… En de altijd luid-pratende, vingerwijzende, bekritiserende collega van Klaske (die de blanke co-assistenten zulke intimiderende vragen stelt dat ze spontaan zweetplekken onder hun armen krijgen) vloog haar om de hals omdat hij zo blij is dat ze eindelijk weer terug is. Goed om weer terug te zijn. Op naar de volgende bezoekers.