De laatste week in het ziekenhuis

Hallo allemaal,

Het is weer hoog tijd voor een berichtje uit Zambia! Inmiddels hebben we het ziekenhuis verlaten en zijn in de hoofdstad van Zambia, Lusaka.

Onze laatste week is voorspoedig verlopen. De temperatuur wordt langzaamaan steeds hoger, wat goed te merken is zodra je buiten bent. In het ziekenhuis zelf is het goed uit te houden, met de bouw destijds in 1948 is al goed nagedacht over de positie t.o.v. de zon, en ook de dikke muren zullen zeker helpen.
Klaske had zich deze week samen met een Nieuw-Zeelandse co-assistent opgeworpen om de nachtdiensten te draaien. De afgestudeerde dokters bleven wel verantwoordelijk maar zouden alleen geraadpleegd worden als beide dames er samen niet uitkwamen. Vanaf dinsdagnacht tot vrijdagnacht waren ze “on call”. De eerste avond ging goed, ze kregen gelijk al een noodgevalletje om negen uur ’s avonds. Een niersteen met nierbekkenontsteking. Het enige probleem was dat de volgens het boekje voor te schrijven medicijnen niet aanwezig waren, dus moest daar een alternatief voor gezocht worden. Die nacht was er nog een noodgeval maar de portier van het ziekenhuis had abusievelijk de echte dokter laten komen. En de rest van de week… was er niet een noodgeval. Helaas, maar eigenlijk natuurlijk heel fijn dat er niemand in nood was!

Maandagavond had een van onze engelse collega’s een quizavond georganiseerd. Erg leuk, hij probeerde het een beetje internationaal te houden, en zowel Klaske als ik (we zaten in verschillende groepen) wisten ook feilloos de nummer één hit uit de top honderd aller tijden van 2003 te raden (inderdaad, Bohemian Rhapsody). Bij verschillende andere vragen waren we wel in het nadeel omdat afstanden in miles en yards werden gevraagd, of temperaturen in Fahrenheit…

Op woensdag zijn Klaske en ik samen meegeweest met de “HIV Outreach”. Elke week gaat een mobiel team vanuit het ziekenhuis naar een dorpje in de buurt. Wij gingen naar een plaats ongeveer 40 kilometer verderop, met 16 personen in een Toyota Landcruiser. En een aanhangwagentje vol met Antiretrovirals (anti HIV medicijnen). In de plaats aangekomen stonden al vele mensen te wachten. Ik heb toen zelf meegeholpen bij het inschrijven van de patiënten, wat ging d.m.v. het invullen van een vragenlijstje (samen met de vertaler). Op zich wel te doen, sommige vragen kan je zelf het antwoord op verzinnen (bij voorbeeld op de vraag of de patiënt zwanger is, bij mannen). En de vraag of men de al eerder gegeven medicijnen trouw inneemt daar geeft iedereen bevestigend antwoord op. Soms probeerde ik nog wel te zeggen “nou, vergeet je het dan nooit?” maar dat maakte niet zo veel indruk.
Klaske heeft zichzelf maar gelijk geupgrade als HIV consulent. Ze kreeg gelijk patiënten, aan de lopende band, die ze moest bevragen over hun situatie en vervolgens herhaalrecepten geven. Aangezien Klaske toch meer een all round dokter aan het worden is deed ze ook gelijk maar controleren op SOA’s, longontstekingen, worminfecties, TBC en andere aandoeningen.
Er zijn die dag zo’n 150 patiënten behandeld, wel mooi dat dit zo kan. De HIV medicijnen worden overigens gratis verstrekt, deze zijn gesponsord door het Global Fund wat een paar jaar geleden is opgericht om ziektes als HIV en malaria wereldwijd te kunnen bestrijden.

Vrijdag was echt onze laatste dag. Omdat ik wel wat ongevraagde adviezen voor de directie had heb ik de avond er voor maar een briefje opgesteld met verbeterpunten, waar ik vervolgens op vrijdag over heb kunnen praten met de Executive Director van het ziekenhuis. Verder moesten we natuurlijk afscheid nemen van onze collega’s in het ziekenhuis. Vooral voor Klaske was het toch wel een beetje emotioneel, het afscheid nemen van het ziekenhuis waar ze zo veel in meegemaakt heeft en zoveel geleerd heeft.
’s Avonds het afscheid van onze westerse collega’s (co-assistenten en dokters). Voor de gelegenheid hadden we een oud-hollandsche spelletjesavond georganiseerd met spijkerpoepen, eierlopen, koekhappen, knijperrace, snoepje happen etc. We hadden landenteams gemaakt (Engeland, Nieuw Zeeland, Noorwegen en Nederland) en uiteraard heeft Nederland gewonnen. We hadden leuke prijsjes, namelijk alle rommel waar we vanaf wilden: onze eierbakpan, wat wasmiddel, wat schone sokken die niet van ons bleken te zijn en ook geen paren vormden, een Agatha Christie boek (van de afgeschreven boeken van de Rotterdamse bibliotheek} etcetera. Na het echte afscheid snel naar bed want de volgende dag moesten we al om kwart voor zes bij de weg gaan staan om de bus te pakken naar Lusaka. Na een reis van zeven uur kwamen we daar aan. In de lodge die we geboekt hadden bleek geen water te zijn dus moesten we door naar een andere vestiging. Die had toen geen stroom maar die kwam later gelukkig toch nog. In de middag hebben we in een echt winkelcentrum gewinkeld, en eindelijk weer eens een echte pizza gegeten (die van Klaske heeft ze helaas diezelfde nacht aan het toilet moeten prijsgeven) en, een hele traktatie, een echte cappuccino gedronken! Dat echte koffie zo lekker kan zijn!

Vandaag, zondag, hebben we vanmorgen eerst gezocht naar de Ducth Reformed Church die hier zou moeten zijn, maar we eindigden midden in een sloppenwijk, zonder kerk. Toen maar een taxi genomen naar het tweede winkelcentrum van deze stad waar ook een leuke markt bij was waar we rond konden lopen.
Morgen nog een dagje in Lusaka maar dinsdag vliegen we door naar de Vic Falls!

(een paar fotootjes nog bijgeplaatst op http://picasaweb.google.nl/kvliegenthart/Zambia)