Ziekenhuis ervaringen

(de eerste foto's staan op http://picasaweb.google.nl/kvliegenthart/Zambia)

Weer eens een berichtje van ons uit SFH (Saint Francis’ Hospital)! Het is nu dag 5 en we beginnen ons al aardig thuis te voelen! Wel zijn we van huis gewisseld. Morgen komt er een groep uit de UK naar het ziekenhuis die gespecialiseerd is in brandwonden. Aangezien wij in een enorm huis zaten met meerdere slaapkamers en er nu een Amerikaanse groep kwam die allemaal bij elkaar wilden zitten moesten we verhuizen naar een ander hutje.
Voordeel: warm water! Nadeel: geen elektriciteit, dus het warme water doet het niet… Er is hier een terrein met een aantal witte, ronde, eenvoudige Afrikaans huisjes, speciaal voor medische studenten, met twee bedden, een bureautje en een kast, en dus een eigen toilet en douche. Prima dus. We zitten nu erg dicht bij de mess, wat wel fijn is met het eten. Nog een plus: ik heb nog geen insecten gezien, dus leef in de veronderstelling dat ze hier niet durven te komen.
Wat betreft het eten zijn we erg tevreden! Koen kan zijn geluk op met: pasta, pizza, pompoensoep, barbecue en kip. Als toetje bijvoorbeeld cake & custard of jelly met rode vruchten. Misschien scheelt het dat een Nieuw-Zeelandse co-assistent het menu bepaalt. Soms eten we ook iets meer traditioneel: vleesstukjes (met grote stukken botten in de pan), aardappelpuree en groente. De groente bestaat meestal uit kool of spinazie. Voor de rest gebruiken ze alleen tomaten en uien, dus jullie begrijpen al wat er op de pizza zat…
Eerlijk gezegd vind ik het een wonder dat we nog geen diarree hebben gehad, aangezien de kakkerlakken goed lijken te gedijen in de keuken van de mess. Een andere co-assistent, die iets eerder dan ons aankwam vanuit de UK heeft haar halve ‘Oxford manual of tropical medicin’ uitgelezen op het toilet na de barbecue.
Nog iets over het eten. Als ontbijt hebben we toast met bananajam, een soort pap en Koen bakt verse eitjes. Hiervoor heeft hij zijn eigen pan gehaald bij een klein marktje op het ziekenhuisterrein.

Dan iets over het werk in het ziekenhuis. Het is echt niet te beschrijven wat je allemaal meemaakt! Een introductie of rondleiding bleek er niet in te zitten. Vandaar dat ik maar gewoon besloot naar een afdeling te gaan voor mijn eerste werkdag: St. Augustine, interne geneeskunde voor mannen. Daar bleken 2 artsen te werken, 1 uit de UK en 1 uit Nieuw-Zeeland. De eerste dag zou ik alleen meelopen. Dat viel nog niet mee. Er zijn ongeveer 35 bedden en in één ochtend krijg je zowat alle ziektes te zien die de revue hebben gepasseerd bij de tropencursus. Daarnaast is het wel een hele verandering om alles in het Engels te doen. De afkortingen zijn het ergste. En de volgende bottleneck is dat het verhaal van de patiënt vaak erg summier is. Klachten bestaan uit ‘general body pains’ of ‘personality changes’. En duren vaak een maand, waarna het lastig uit te vissen is of dat nou 1 week of 6 weken zijn. ’s Middags gaat iedereen naar een polikliniek waar je alle mogelijke patiënten ziet. Een greep uit de diagnoses:
TBC van longen, hersenen, centraal zenuwstelsel, pericard, pleura, abdomen. Malaria, waaronder cerebrale malaria (en de meest gele patiënt die ik ooit heb gezien, was wel een blanke). Ernstig hartfalen en hartklepproblemen bij een meisje die endocarditis heeft gehad (en in Nederland waarschijnlijk allang getransplanteerd zou zijn). Een hart dat 98% van de breedte van de borstkas inneemt. Uiteraard HIV en Karposi sarcoom, soms bij hele jonge mensen. Cryptococcen-infecties, psychose, vergiftigingen. En een jongen met een epileptische aanval die pas na 24 uur naar het ziekenhuis werd gebracht en daar nog 12 uur heeft gestuipt omdat er iets fout was gegaan in de communicatie…
Het maakt allemaal erg veel indruk op me. Je ziet hier erg vergevorderde stadia van allerlei ziektes. Mensen zijn er vaak ernstig aan toe als ze eenmaal worden opgenomen. Daarnaast moet ik zeggen dat het medisch gezien een must zou moeten zijn voor iedere co-assistent. Je kans om een enorme lever of milt te voelen, ascites- en pleurapuncties te doen en een enorm scala aan ziektes te zien.
Zo Koen zegt dat het zo’n groot verhaal wordt, dus ik laat het hier maar even bij… Nu maar hopen dat internet het weer eens even doet!