"On the road" bevallen...

Weer eens een berichtje vanuit het ziekenhuiswereldje! Het gaat enorm goed met het werk in het ziekenhuis en er is mateloos veel te beleven!
Op dit moment werk ik nog steeds op de afdeling Interne geneeskunde voor mannen. Ik ben hier begonnen met dokter Chris en dokter Chris waarvan er nu één geveld is door malaria. Gelukkig ben ik al aardig ingewerkt en zie ik gewoon mijn eigen patiënten. Alleen het beleid spreek ik vaak door, maar er is genoeg werk wat ik zelf kan doen! Het tropische denken begint al aardig wat structuur te krijgen. Zo weet je wat te vragen voor tuberculose (nachtzweten, afvallen en natuurlijk een stevige, langdurende hoest met veel sputum), wanneer te denken aan malaria (eigenlijk alle gevallen van koorts) en wat voor gekke ziektes je allemaal kan krijgen bij een HIV-positieve patiënt (Cryptococcenmeningitis en vooral Karposi Sarcoom).
Vandaag op de polikliniek heb ik een meisje gezien van 22 jaar oud. Ze kwam aanrijden in een rolstoel en haar klacht was pijn sinds een maand (bleek 2 weken). Het is heel moeilijk om een goed verhaal te krijgen. In Nederland vertellen patiënten gewoon wat er is gebeurd en het liefst nog met de diagnose en gewenste therapie erbij (meestal van internet). Hier is het pijn en dat is het. Dan maar onderzoeken. Ze bleek onder de vreemde plekken te zitten en meerdere wonden te hebben op haar billen, pijnlijk en hard aanvoelend. Ze blijkt HIV-positief te zijn en nog geen behandeling daarvoor te krijgen… Moeilijk voor te stellen dat iemand pas komt in zo’n vergevorderd stadium van KS (Karposi Sarcoom, een kwaadaardige ziekte die bijna alleen maar in een vergevorderd stadium van HIV voorkomt). Ook lastig voor te stellen dat je iemand niet opneemt, maar eerst goede HIV-counselling laat doen. Er is nu toch niet veel wat we voor haar kunnen doen. Als de diagnose rond is, heeft ze waarschijnlijk chemo nodig.

Vorige week kreeg ik ook een 23-jarig meisje op de poli. Vier dagen geleden bevallen, ‘on the road’… ??? Ik vroeg in al mijn naïviteit of dit misschien haar eerste kind was, maar het was de zevende. Geen problemen met de bevalling. Daarna gewoon naar huis gelopen en niets aan het handje. Daar aangekomen bleek ineens dat ze haar benen niet goed kon bewegen. Zij kwam dus ook aan in een rolstoel. Ik probeerde uit alle macht te denken aan allerlei mogelijk neurologische syndromen in het kraambed… Na een heel neurologisch onderzoek op haar losgelaten te hebben, bleek van gevoelloosheid of krachtverlies in de benen eigenlijk helemaal geen sprake… Dan toch maar een gynaecologisch onderzoek? En denken aan de complicaties na een bevalling: borstontsteking, infectie of een kraambeen (trombose). Blijkt ze een temperatuur te hebben van boven de 39 graden! En pijn in haar onderbuik bij onderzoek. Duidelijk een infectie. Bovendien een 2e graads ruptuur (dus ingescheurd)… Dat wordt natuurlijk niet gehecht on the road. De gevoelloosheid in haar benen was gewoon een uiting van pijn tussen haar benen. Toch fijn dat je in zo’n geval je co-schappen neurologie en gynaecologie achter de rug hebt.

Andere patiënt was een jongetje van 5 dagen, die sinds de geboorte nog nooit had gepoept. Verder geen andere klachten. Bij onderzoek een heel klein kereltje met een enorm opgezwollen buik. Hij leek er nog niet zoveel last van te hebben. Waarschijnlijk de ziekte van Hirschprung, een ziekte die ik alleen uit de boeken ken maar nog nooit heb gezien. Waarbij de zenuwen die naar het laatste deel van de darm gaan niet goed zijn aangelegd. Opgenomen in verband met koorts (vind je het gek?). Ik vraag me af hoe de chirurgie in dit ziekenhuis is bij zulke kleintjes, maar ze blijken er ervaring mee te hebben.

Tot zover een greep uit de belevenissen. Tijd voor rijst met groente! Beter dan de bruine bonen van gisteren voor lunch en diner. Dat heeft zelfs zijn weerslag op een gezonde darmflora!